Lany Poniedziałek - Drezno - Niemcy :)

Na dzisiejszy dzień wybraliśmy wyjazd do Niemiec. Wykupiliśmy w biurze turystycznym wycieczkę do Drezna. I dzięki temu wstajemy o okrutnej godzinie, by na spokojnie zjeść małe co nieco, wypić kawę, zrobić kanapki i spakować plecaki. Kiedy jesteśmy gotowi idziemy w kierunku miejsca zbiórki, gdzie jest już kilkanaście osób. Z każdą minutą jest nas więcej. Zastanawiamy się czy będzie wśród wycieczkowiczów ktoś znajomy. Okazuje się że nikogo nie ma, same obce twarze. Chwilę czekamy na autokar, a gdy przyjeżdża, wsiadamy do niego i zajmujemy wygodne miejsca. Pan Przewodnik przedstawia się, sprawdza listę obecności i dopiero po dopełnieniu formalności ruszamy ku naszej nowej przygodzie. 
Podróż do Drezna mija nam bezproblemowo. Przewodnik opowiada o miejscowościach przez które przejeżdżamy, więc jazda nie jest nudna. W Dreźnie wysiadamy z autokaru nieopodal Opery i od razu zaczynamy rozglądać się ciekawie i robić zdjęcia. 

"Drezno (niem. Dresden, górnołuż. Drježdźany, cz. Drážďany, dawniej Drezdno) – miasto we wschodnich Niemczech, na Pogórzu Zachodniosudeckim, położone nad Łabą, stolica kraju związkowego Saksonia. Aglomeracja drezdeńska liczy ok. 1,036 mln mieszkańców (2004).

Analiza śladów archeologicznych wskazuje na to, że zasiedlenie obszaru, na którym powstało miasto, nastąpiło już w epoce kamienia. W dokumentach zachowanych z 1206 nadmieniono po raz pierwszy istnienie Drezna, które następnie awansowało do rangi miasta-rezydencji Elektorów Rzeszy, króla Polski, a następnie króla Saksonii.

W 1987 miasto miało 519,8 tys. mieszkańców. Spadek liczby ludności wynika między innymi ze znacznej migracji do krajów związkowych na zachodzie kraju.

Drezno pełni rolę gospodarczego i kulturalnego centrum Saksonii. Stanowi duży węzeł komunikacyjny (lotnisko międzynarodowe), z ośrodkami przemysłu maszynowego, produkcji klisz fotograficznych, przemysłu chemicznego i farmaceutycznego. Miasto jest ośrodkiem turystycznym, zwanym „miastem baroku” lub „Florencją Północy”, znajduje się tu wiele zabytków i muzeów, słynna jest Galeria Obrazów (Gemäldegalerie Alte Meister). Znajduje się tu również fabryka samochodów Volkswagen. Drezno jest obok Lipska centralnym miastem obszaru metropolitalnego centralnych Niemiec, w którego skład wchodzi też dziesięć innych miast z krajów związkowych Saksonii, Saksonii-Anhalt i Turyngii.

Nazwa miejscowości wywodzi od osady założonej w tym miejscu przez Słowian połabskich o nazwie Drezdno – stąd używa się odmiany w formie przymiotnikowej „drezdeński”. Według językoznawców bezpośrednio pochodzi ona od słowiańskiego słowa „drezga” (pol. „drzazga”). „Drežd’ane” oznacza osadę ludzi mieszkających w lesie bądź „leśnych ludzi”. Niemiecka nazwa Dresden jest zgermanizowaną górnołużycką nazwą miejscowości Drježdźany (pol. Drężdżany). Podaje się również inne znaczenie wywodząc nazwę od starołużyckiego Drežďany, oznaczającego „mieszkańców mokradeł”.

Już we wczesnej epoce kamienia powstały w okolicach dzisiejszego Drezna pierwsze osady. Wybudowany w V w. p.n.e. rondel Drezno-Nickern jest przykładem pierwszych monumentalnych budowli na tym obszarze. We wczesnym średniowieczu powstał bród prowadzący przez Łabę na wysokości dzisiejszego Starego Miasta. Jednak słowiańska osada, mimo korzystnego położenia nad Łabą i żyznych ziem, nie mogła się rozwijać z powodu otaczającego ją gęstego lasu. Osiedle należało w tym czasie do Marchii Miśnieńskiej, która w przybliżeniu obejmowała w latach 986–1423 obszar dzisiejszej Saksonii (bez Milska). W 1002 obszar dzisiejszego Drezna wraz z Miśnią był we władaniu Bolesława Chrobrego.

Pierwsza udokumentowana wzmianka o Dreźnie znalazła się w piśmie „Acta sunt hec Dresdene” z 1206 roku. Użyte w dokumencie określenie „Dresdene” pochodzi przypuszczalnie od starołużyckiego słowa Drežďany (mieszkańcy bagien), którym wcześniej nazywano mieszkańców słowiańskiej, rybacko-rolniczej osady, ulokowanej na prawym brzegu Łaby, w najszerszym miejscu kotliny drezdeńskiej. Na lewym brzegu powstał z kolei gród, strzegący brodu na Łabie, którym przekraczał rzekę ruchliwy trakt handlowy, biegnący przedgórzami Rudaw na Śląsk. W dokumencie „Acta sunt hec in civitate nostra Dresdene” z 21 stycznia 1216 określa się już Drezno jako miasto.

 Po śmierci margrabiego Henryka III Dostojnego w 1288 roku Drezno przeszło we władanie Czech, a następnie w 1316 Marchii Brandenburskiej, by powrócić w granice Marchii Miśnieńskiej w 1319 roku. Do dzisiaj nie odnaleziono dokumentu przyznania praw miejskich, jednak od 1350 roku nazywa się już samodzielną osadę na prawym brzegu Łaby Starym Dreznem – „Antiqua Dressin”, a w 1403 roku landgraf Wilhelm I uznał tę osadę oficjalnie za miasto.

Przez długi okres od XII do XV w. o rozwoju miasta decydowała jego funkcja komunikacyjno-handlowa. Jednak prawie równie ważnym był rozwój rzemiosła. Sąsiednie Rudawy były od czasów wczesnohistorycznych jednym z głównych europejskich centrów wydobycia rud miedzi i żelaza. Od późnego średniowiecza kopano w nich srebro, cynę, ołów i inne metale. Księgi miejskie z 1378 r. wykazywały istnienie 12 młynów, które nie tylko mełły zboże na mąkę, ale napędzały urządzenia służące do obróbki metali, wyrobu papieru, szlifowania drogich kamieni, a później – także wyrobu prochu. Wszystkie te młyny funkcjonowały na rzece Weißeritz, płynącej ku miastu i Łabie od południowego zachodu, wartkiej i zasobnej w wodę.

Podczas wprowadzania w XV w. prawa składu Drezno było jeszcze mało znaczącym miastem, ale już pod koniec wieku miasto awansowało do rangi stolicy Elektoratu Saksonii. W XV w. rozpoczęła się recesja w górnictwie w Rudawach, spowodowana konkurencją miedzi i srebra z Górnych Węgier, a następnie napływem zamorskiego srebra i cyny. Choć w Dreźnie straciły na znaczeniu funkcje produkcyjno-handlowe, wkrótce przybyła nowa – rezydencjalna, a miasto zaczęło rozwijać się dzięki jej obsłudze. Rozwinęły działalność cechy murarzy, cieśli, stolarzy, malarzy czy pozłotników. Liczne warsztaty zaczęły pracować na potrzeby dworu, specjalizując się w rozmaitych dobrach luksusowych, wyrobach precyzyjnych, jubilerstwie itp. W tym czasie wzniesiono też ważne placówki kulturalne, które aż do czasów dzisiejszych nadają miastu szczególną wartość. 

W 1548 roku decyzją elektora Maurycego powstała kapela dworska, będąca współcześnie jedną z najstarszych orkiestr świata. 29 marca 1549, pod panowaniem elektora Maurycego, ogłoszono połączenie części leżących z prawej i lewej strony Łaby w jedno miasto. W 1560 książę August w drezdeńskim zamku utworzył Gabinet Osobliwości, zapoczątkowując historię drezdeńskiego muzealnictwa. Miasto nie zostało zniszczone czy splądrowane podczas wojny trzydziestoletniej, ale ucierpiało przez epidemię dżumy, głód oraz ogólną stagnację gospodarczą.

W 1685 Stare Drezno zostało doszczętnie spalone. Po tym incydencie odbudowywano je przez kilka dekad i dopiero w 1732 zakończono prace przedstawiając je jako „nowe królewskie miasto”. Dlatego właśnie część Drezna nazywana jest teraz „Neustadt” – nowe miasto.

W 1697 królem Polski został August II Mocny. Drezno stało się królewsko-polskim miastem rezydencjonalnym oraz jednym z dwóch (obok Warszawy) miast rezydencjonalnych Jego Królewskiej. Za panowania Augusta II Mocnego, miastu nadano znaczenie kulturowe utrzymujące się do dzisiaj. W 1705 przy zamku pojawiło się pierwsze stałe oświetlenie uliczne w mieście, pozostała część Starego Drezna została oświetlona w 1728 roku. W 1708 w budynku wielkiego teatru dworskiego otworzono pierwszą od czasów reformacji kaplicę katolicką w Dreźnie. W 1709 nakazem króla powstała katolicka Szkoła Łacińska, dziś znana jako Gimnazjum św. Benona (St. Benno-Gymnasium). W latach 1711–1728 zbudowano nową rezydencję królewską Zwinger. O roli Zwingeru przypominają liczne kartusze z herbem Polski, zdobiące poszczególne pawilony, oraz korona królewska z czterema polskimi orłami, wieńczące Bramę Koronną. W 1717 król założył Muzeum Porcelany. W latach 1718–1719 wybudowano nowy gmach teatru. We wrześniu 1719 w Dreźnie odbyły się huczne uroczystości weselne po ślubie królewicza polskiego Fryderyka Augusta z Marią Józefą, cieszące się opinią jednej z najwspanialszych barokowych imprez Europy.

Drezno zostało połączone traktami pocztowymi z Warszawą, Wrocławiem, Poznaniem i Toruniem. Na mocy dekretu króla Augusta II (który był z wyznania katolikiem) z 1720 roku założono cmentarz katolicki na potrzeby dworu, a następnie wszystkich drezdeńskich katolików, wśród których w XVIII i XIX wieku było wielu Polaków. Do 1870 roku na cmentarzu spoczęło około 150 znanych Polaków. Także w 1720 decyzją króla utworzono nowe zbiory muzealne Drezna: Zielone Sklepienie, Zbiory Rzeźb, Gabinet Miedziorytów. W latach 1726–1743 decyzją rady miejskiej został wzniesiony na potrzeby luteran, którzy stanowili większość mieszkańców Drezna, barokowy Kościół Marii Panny. W tym czasie król August II, z powodu braku świątyni katolickiej z prawdziwego zdarzenia i dla wprowadzenia równowagi pomiędzy protestantami a katolikami, zarządził budowę Kościoła Dworskiego. Kościół został zbudowany za panowania Augusta III Sasa (także katolika) w latach 1739–1751. Spoczywają w nim ostatnia królowa Polski Maria Józefa i król August III oraz polscy królewicze i królewny. Złożone zostało tu także serce króla Augusta II, spoczywającego na Wawelu.

Spośród innych słynnych budowli Drezna za panowania królów Augusta II i Augusta III wzniesiono m.in. pałace Japoński, Taschenberg, Cosela, Kurlandzki, Brühla-Marcoliniego oraz niezachowane już pałace Brühla, Moszyńskiej i księcia Maksymiliana. Powstały także pałace w ówczesnych poddrezdeńskich miejscowościach Übigau i Pillnitz.

Na mocy decyzji króla Augusta II z 1729 r. założono w Dreźnie Kompanię Grandmuszkieterów, będącą pierwszą polską szkołą oficerską. Jej komendantem został Aleksander Jakub Lubomirski. W 1730 została przeniesiona do Warszawy.

W 1736 roku w Dreźnie odbyły się imprezy z okazji przyjazdu króla Augusta III po sejmie pacyfikacyjnym. W listopadzie 1736 roku, w przeszło trzy lata po śmierci króla Augusta II, na Rynku Nowomiejskim został odsłonięty jego pomnik – tzw. Złoty Jeździec. W 1747 otwarto Galerię Drezdeńską, a w 1748 decyzją Augusta III powstała pierwsza szkoła medyczna w Dreźnie.

W latach 1697–1756 drezdeńska kapela dworska występowała jako Elektorsko-Saska i Królewsko-Polska Kapela (Kurfürstlich-Sächsische und Königlich-Polnische Kapelle). Mennica w Dreźnie biła polską srebrną monetę.

25 grudnia 1745 w Dreźnie podpisano traktat pokojowy kończący II wojnę śląską.

W grudniu 1745 Drezno zostało pierwszy raz w historii podbite przez Prusy podczas wojny sukcesyjnej. Po odnowieniu zniszczonego miasta zostało ono ponownie zajęte przez Prusy w czasie wojny siedmioletniej w 1756 r. Podczas zbliżania się wojsk austriackich wydano nakaz częściowego spalenia miasta. W 1760 doszło do kolejnego pruskiego oblężenia miasta i ostrzelania śródmieścia, a co za tym idzie jego zrujnowania.

W 1764 otwarto drezdeńską Akademię Sztuk Pięknych.

W roku 1785 Friedrich Schiller napisał „Odę do radości”, liryczny wzór dla hymnu Unii Europejskiej, przeznaczoną do umieszczenia na tablicy w loży wolnomularskiej w Dreźnie.

Wiosną 1791 roku podpisano w pobliskiej miejscowości Pillnitz Deklarację z Pillnitz – akt trwającej ponad 150 lat niemiecko-francuskiej wrogości. W ten sposób niemieccy możni nawoływali do bojkotu narzuconych porządków rewolucji francuskiej.

W 1806 r. Drezno zostało stolicą Królestwa Saksonii, które w latach 1807–1815 było związane poprzez osobę Fryderyka Augusta I unią z Księstwem Warszawskim oraz do 1813 było częścią zależnego od Cesarstwa Francuskiego Związku Reńskiego. 22 lipca 1807 roku w Dreźnie nadano Konstytucję Księstwa Warszawskiego. W maju 1811 Napoleon Bonaparte podjął tu decyzję o odtworzeniu Królestwa Polskiego w przypadku zwycięstwa w wojnie z Rosją. 26–27 sierpnia 1813 Francuzi pod wodzą Napoleona Bonaparte zwyciężyli pod Dreznem połączone siły austriacko-prusko-rosyjskie.

W 1828 r. w Dreźnie założono Królewsko-Saksoński Instytut Techniczny, podniesiony w 1871 do rangi politechniki. W 1835 do miasta przyłączono Friedrichstadt, a w 1836 Radeberger Vorstadt. W 1848 r. w jednej z drezdeńskich odlewni metali ruszyła pierwsza w mieście maszyna parowa. Z uwagi na dążenia kolejnych władz Saksonii do utrzymania reprezentacyjnego, rezydencjonalnego charakteru stolicy, rozwijający się przemysł wciskał się na dziedzińce pałaców i podwórza kamienic, a nowe manufaktury i fabryki zajmowały tereny na obrzeżach miasta.

Podczas powstania majowego w Dreźnie w roku 1849 król Saksonii Fryderyk August II został zmuszony do opuszczenia kraju. Jego ponowne odzyskanie udało się mu dopiero z pomocą Prus. Znanymi członkami tego powstania byli m.in. Richard Wagner i Gottfried Semper, obaj musieli z tego powodu udać się na emigrację.

W 1870 r. została założona Filharmonia Drezdeńska.

W 1871 r. Drezno wraz z Saksonią znalazło się w granicach zjednoczonych Niemiec. W 1900 roku Drezno było szóstym największym miastem Niemiec i drugim Saksonii (po Lipsku). W 1903 znacząco poszerzono obszar miasta poprzez przyłączenie do niego miejscowości Cotta, Kaditz, Löbtau, Mickten, Naußlitz, Plauen, Trachau, Übigau i Wölfnitz.

Po rewolucji listopadowej w 1918 roku Drezno zostało stolicą (pierwszego) Wolnego Kraju Saksonii. Należało ono do pierwszej dziesiątki największych miast Niemiec i było kulturalnym i gospodarczym centrum Republiki Weimarskiej. Zaraz po I wojnie światowej zaczął w Dreźnie działać malarz i grafik Otto Dix. Zostało także założonych wiele szkół wyższych o profilu artystycznym. W 1921 dokonano ponownego znacznego rozszerzenia granic miasta. Przyłączono wówczas Blasewitz, Briesnitz, Bühlau z Quohren, Coschütz, Dobritz, Gostritz, Kaitz, Kemnitz, Kleinpestitz, Kleinzschachwitz, Laubegast, Leuben, Leutewitz, Loschwitz, Mockritz, Niedergorbitz, Obergorbitz, Rochwitz, Stetzsch, Weißer Hirsch, Leubnitz-Neuostra, Prohlis i Torna.

Po 1933 roku rozpoczęto nagonkę na ponad 5000 obywateli o pochodzeniu żydowskim. Antysemityzm w Dreźnie ukazany został przede wszystkim w dziennikach Victora Klemperera. Po II wojnie światowej żyło w Dreźnie już tylko 41 Żydów. Między 1939 a 1945 rokiem internowano do Drezna więźniów obozów koncentracyjnych Auschwitz i Flossenbürg do pracy w przemyśle zbrojeniowym.

13–14 lutego 1945 roku lotnictwo brytyjskie i amerykańskie przeprowadziło bombardowanie dywanowe miasta, które wcześniej nie było obiektem takiego ataku.

 W nalotach, skoncentrowanych na starym mieście, użyto przede wszystkim bomb zapalających. Ich masowe użycie wywołało burzę ogniową, która całkowicie zniszczyła ok. 39 km² miasta. Pożar miasta trwał 5 nocy i 5 dni. Straty ludzkie szacowane są na ok. 22 700 do 25 000 zabitych. Specjalna komisja powołana przez władze Saksonii do ustalenia dokładnej liczby ofiar bombardowania zakończyła pracę w roku 2011, ogłaszając, że ostatecznie ustalona liczba ofiar nie przekroczyła 25 000. Z 35 470 domów mieszkalnych ocalało tylko 7 421, z 220 000 mieszkań pozostało nieuszkodzonych jedynie ok. 45 000. Na skutek znacznego zagęszczenia śródmieścia dach nad głową straciło ok. ćwierć miliona ludzi. W ciągu następnych kilku tygodni ludność miasta, liczona jeszcze niedawno na 700 000, zmniejszyła się o połowę.

Od 22 do 27 kwietnia 1945 toczyły się walki o Drezno pomiędzy siłami polsko-radzieckimi a niemieckimi.

W rezultacie II wojny światowej zrujnowane Drezno trafiło w 1945 r. do radzieckiej strefy okupacyjnej Niemiec, z której w 1949 utworzono Niemiecką Republikę Demokratyczną. W czasie trwania ustroju socjalistycznego wyburzono lub rozebrano wiele wartościowych pozostałości zbombardowanego miasta, jak np. kościół pw. św. Zofii czy historyczną miejską zabudowę. Tymi zabiegami zlikwidowano całe zabudowanie historycznego centrum miasta. Odnowiono lub całkowicie zrekonstruowano przede wszystkim dzisiejszą siedzibę sądu (1946), most Augusta (1949), kościół Krzyża (do 1955), Zwinger (do 1963), katedrę Świętej Trójcy (do 1965), Semperoper (do 1985), Pałac Japoński (do 1987) i obydwa dworce kolejowe. Niektóre z prac ciągnęły się dekadami z powodu złej sytuacji gospodarczej NRD, która zmuszała do wielokrotnego przerywania renowacji.

Podczas gdy place Theater- i Schlossplatz odnowiono kierując się historycznym układem budynków, zostawiono Nowy Rynek (Neumarkt) całkowicie pustym, a Stary Rynek (Altmarkt) zabudowano na styl socjalistyczny (np. Pałac Kultury – Kulturpalast). Po 1945 roku umieszczono w i wokół Drezna 1. Gwardię Pancerną ZSRR oraz 7. Dywizję Narodowej Armii Ludowej. Nigdy wcześniej w czasach pokoju nie stacjonowało w Dreźnie tyle oddziałów co między 1945 a 1990. W latach 1949–1950 po raz kolejny znacząco rozszerzono granice miasta, przyłączając szereg wsi, podmiejskie obszary leśne oraz miasteczko Klotzsche.

Jesienią 1989 r. rozpoczęły się wiece i demonstracje opowiadające się za zjednoczeniem Niemiec, a 19 grudnia 1989 Helmut Kohl wygłosił mowę na Neumarkt, przed ruiną Kościoła Marii Panny. Po przemianach politycznych w 1990 roku Drezno znowu zostało stolicą Wolnego Kraju Saksonii.

W sierpniu 2002 Drezno zostało dotknięte przez „powódź stulecia”. Poziom Łaby podniósł się wtedy, przewyższając najwyższy jak dotąd wynik z 1845 roku. Kolejne powodzie nawiedziły Drezno w 2005, 2006 i 2013 roku.

5 czerwca 2009 Drezno odwiedził prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama, by spotkać się z kanclerz Niemiec Angelą Merkel oraz zwiedzić Kościół Marii Panny.

Drezno dzieli się na dziesięć dzielnic (Ortsamtsbereich) oraz dziewięć miejscowości (Ortschaft), które leżą w granicach administracyjnych miasta.

Z Dreznem graniczą miasta Radeberg, Pirna, Heidenau, Dohna, Freital, Wilsdruff, Radebeul i Radeburg.

Doszczętnie zniszczone w czasie II wojny światowej i odbudowane tylko częściowo miasto posiada, pomimo swojej długiej i bogatej historii, niewielką część dawnej historycznej zabudowy. Do najważniejszych odbudowanych zabytków należą:

-Zamek – główna drezdeńska rezydencja Wettynów, w tym królów Polski Augusta II i Augusta III

-Zwinger – rokokowy zespół pałacowy, wzniesiony jako królewska rezydencja Augusta II

-Katedra Świętej Trójcy, dawniej Kościół Dworski (Hofkirche) – główna katolicka świątynia miasta oraz miejsce spoczynku przedostatniego króla Polski Augusta III i ostatniej królowej Marii Józefy

-Kościół Marii Panny (Frauenkirche) – monumentalny kościół barokowy na Nowym Rynku

-Kościół Świętego Krzyża (Kreuzkirche) – największy kościół Drezna i Saksonii

-Pałac Japoński – barokowy pałac wzniesiony jako rezydencja Jakuba Flemminga, zakupiony i rozbudowany przez króla Augusta II w celu gromadzenia kolekcji porcelany japońskiej

- Großer Garten – park barokowy wraz z pałacem, największy park w mieście

-Pałac Taschenberg – barokowy pałac wzniesiony na zlecenie króla Augusta II jako rezydencja hrabiny Anny Konstancji Cosel

-Pałac Kurlandzki – rokokowy pałac, dawna posiadłość królewicza polskiego i księcia kurlandzkiego Karola Krystiana Wettyna

-Albertinum – gmach dawnej zbrojowni, przebudowany w XIX w. na muzeum

-Pałac Cosela

-Opera Sempera – nazwę wzięła od nazwiska architekta, miały tu swoje premiery dzieła Wagnera czy Straussa.

-Malowidło ścienne „Orszak książęcy” (Fürstenzug) – Olbrzymia mozaika z kafelków miśnieńskiej porcelany wykonana w XIX wieku przez Wilhelma Walthera.

-Tarasy Brühla – Promenada w miejscu gdzie niegdyś stał pałac ministra Augusta III Sasa Henryka Brühla, Pałac Beichlingena, Odwach Staromiejski, Sekundogenitur, Yenidze, Synagoga w Dreźnie-Johannstadt, Johanneum, Kościół Trzech Króli, Kościół św. Anny, Sukiennice ze Studnią Dinglingera, Kościół w Loschwitz, Nowy Ratusz, Landhaus, Most Augusta, Kościół św. Mateusza, Hôtel de Saxe, Staatsschauspiel Dresden – gmach Teatru Krajowego, Sächsisches Ständehaus – dawny gmach Landtagu Saksonii

Muzea i galerie sztuki:

-Muzeum Kraszewskiego w Dreźnie w domu pisarza

-Państwowe Zbiory Sztuki w Dreźnie

    -Gabinet Miedziorytów w Dreźnie w Zamku w Dreźnie

    -Galeria Nowych Mistrzów w Albertinum

    -Galeria Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie w Zwingerze

    -Grünes Gewölbe w Zamku w Dreźnie – galeria sztuki i skarbiec

    -Rüstkammer w Zwingerze – zbrojownia, która jest zbiorem różnych historycznych broni; w jej zbiorach znajdują się także insygnia Augusta II Mocnego

         -Komnata Turecka

-Muzeum Wojskowo-Historyczne Bundeswehry

-Niemieckie Muzeum Higieny

-Muzeum Policji."-fragment tekstu z Wikipedii

Razem z Przewodnikiem spacerowym krokiem przechadzamy się dookoła Opery. Słuchamy opowiadania o historii miasta. Robimy zdjęcia i wchodzimy na teren Zwingera.

"Zwinger – późnobarokowy zespół architektoniczny znajdujący się w centrum Drezna. Jest zaliczany do najbardziej znaczących budowli późnego baroku w Europie.

Nazwa „Zwinger” pochodzi od położenia budynku, na obszarze, który niegdyś znajdował się pomiędzy zewnętrznymi i wewnętrznymi murami obronnymi (niem. zwischen – „pomiędzy”).

Zwinger został zbudowany etapowo w latach 1709–1732 na terenach mieszczących się niegdyś poza obrębem średniowiecznych, wewnętrznych fortyfikacji Drezna, na których w XVI wieku prowadzono rozbudowę tychże fortyfikacji, zahamowaną przez powódź z 1570 roku na rzece Weißeritz, dopływie Łaby. Zaprojektował go znany architekt Matthäus Daniel Pöppelmann na zlecenie Augusta II Mocnego, elektora Saksonii, który w 1697 roku został wybrany na króla Polski. Król August II, słynący z zamiłowania do przepychu i luksusu odbył w latach 1687–1689 podróż po Francji i Włoszech, podczas której miał okazję podziwiać m.in. pałac w Wersalu, do którego kilka lat wcześniej król Ludwik XIV przeniósł swój dwór. Po powrocie do Drezna saski monarcha zapragnął czegoś podobnie okazałego i spektakularnego dla siebie. W odpowiedzi na jego oczekiwania Pöppelmann z pomocą rzeźbiarza Balthasara Permosera stworzył późnobarokowy reprezentacyjny kompleks z otwartym w kierunku późniejszego Placu Teatralnego dziedzińcem (otwarcie to miało umożliwić ewentualną rozbudowę w przyszłości). Oficjalne zainaugurowanie działalności obiektu miało miejsce 20 sierpnia 1719 roku, kiedy to w Zwingerze pomimo zaawansowanych prac budowlanych odbył się ślub syna Augusta II, królewicza Fryderyka Augusta II (od 1733 króla Polski Augusta III) z Marią Józefą. 

August II szczodrze finansował budowę Zwingeru mając nadzieję na objęcie tronu niemieckiego po śmierci cesarza Józefa I. Gdy okazało się, że nadzieja ta się nie ziści, jego zainteresowanie obiektem spadło. Drezdeński władca wolał skierować swoją uwagę na łatwiejszych do sfinansowania projektach, takich jak pałac w Pillnitz czy pałac Moritzburg.

W czasie wojny siedmioletniej budynki Zwingeru służyły jako pruski magazyn wojskowy. W 1813 roku i podczas Wiosny Ludów Zwinger doznał znacznych uszkodzeń. W latach 1847–1854 po niezabudowanej północno-wschodniej stronie kompleksu wzniesiono monumentalny, neoklasycystyczny budynek według projektu architekta Gottfrieda Sempera. Po ukończeniu w Sempergalerie – jak nazwano ten budynek, ulokowano zgromadzoną w Zwingerze kolekcję cennych obrazów i w 1855 roku udostępniono ją do zwiedzania w ramach Muzeum Królewskiego (Neues Museum). Po II wojnie światowej w budynku tym utworzono również Galerię Obrazów Nowych.

Podczas bombardowania w 1945 roku Zwinger został prawie całkowicie zniszczony. Jego odbudowa rozpoczęła się jeszcze w tym samym roku, gdy Drezno znajdowało się pod radzieckim zarządem okupacyjnym. W 1951 roku otwarto dla zwiedzających dziedziniec i pierwszą odbudowaną część kompleksu. Całość prac rekonstrukcyjnych została zakończona w 1963 roku.

Założenie architektoniczne Zwingeru oparte jest na dużym dziedzińcu (Zwingerhof) otoczonym barokowymi zabudowaniami (z wyjątkiem budynku Sempergalerie, który jest neoklasycystyczny). Dziedziniec ten jest podłużnie prostokątny na osi północny wschód-południowy zachód. Od północnego wschodu flankuje go Sempergalerie, natomiast od południowego zachodu Langgalerie, którą dzieli na dwie części ozdobna brama Kronentor. Pośrodku wspomnianej osi przebiega prostopadła do niej oś północny zachód-południowy wschód wzdłuż której odchodzą od dziedzińca dwie węższe, symetryczne odnogi zakończone zaokrąglonymi budynkami, zwanymi Bogengalerien.

Pośrodku Bogengalerie z północnego zachodu znajduje się Pawilon Wałowy (Wallpavillon). Natomiast Bogengalerie z południowego wschodu przedzielona jest przez Pawilon Miejski (Stadtpavillon, Glockenspielpavillon). Północno-zachodnia Bogengalerie łączy się z Sempergalerie budynkiem Pawilonu Francuskiego (Französischer Pavillon), za którym znajduje się monumentalna, barokowa fontanna – Nymphenbad, a z Langgalerie – budynkiem mieszczącym Salon Matematyczno-Fizyczny (Mathematisch-Physikalischer Salon). Z kolei południowo-wschodnia Bogengalerie z Sempergalerie ma połączenie w postaci Pawilonu Niemieckiego (Deutscher Pavillon), natomiast z Langgalerie łączy ją budynek Pawilonu Porcelanowego (Porzellanpavillon). Kompleks od północnego i południowego zachodu oblewany jest przez wody będącego pozostałością dawnej fosy miejskiej akwenu Zwingerteich/Zwingergraben, ponadto otoczony jest dużym parkiem, w którym znajdują się pomniki Carl-Maria-von-Weber-Denkmal, Heinrich-Schütz-Stele i Robert-Schumann-Stele.

Zwinger jest licznie zdobiony polskimi i saskimi symbolami związanymi z Augustem II Mocnym, królem Polski, wielkim księciem litewskim, elektorem Saksonii i arcymarszałkiem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Zdobienia:

-Pawilon Wałowy: kartusz z herbem I Rzeczypospolitej zwieńczony polską koroną królewską u szczytu fasady, niżej królewski monogram Augusta II

-Brama Koronna: kartusz z herbem I Rzeczypospolitej na fasadzie oraz zwieńczenie bramy rzeźbami czterech polskich orłów i polskiej korony królewskiej

-Pawilon Francuski, Pawilon Porcelanowy, Pawilon Niemiecki, Salon Matematyczno-Fizyczny (jednakowe zdobienia): kartusz z herbem I Rzeczypospolitej zwieńczony polską koroną królewską na szczycie fasady oraz kartusz z herbami Polski i arcymarszałka Cesarstwa i zwieńczenie polską koroną królewską od strony Bogengalerien z Pawilonami Miejskim i Wałowym

-Pawilon Miejski: herb arcymarszałka Cesarstwa

Od początku swoich dziejów Zwinger wykorzystywany jest do przechowywania i prezentowania wartościowych eksponatów. Obiekt posiada bogate zbiory muzealne, które należą do prestiżowego zrzeszenia Staatliche Kunstsammlungen Dresden. Dużą część z nich stanowi kolekcja historycznych wyrobów porcelanowych, w których obecna jest zarówno chińska, japońska i koreańska porcelana sprzed wielu stuleci, jak i znane w całych Niemczech wyroby z Miśni. Ważną rolę odgrywa w nich również kolekcja dawnych przyrządów i eksponatów matematycznych, fizycznych, astronomicznych, geodezyjnych oraz meteorologicznych. Ponadto w Zwingerze znajduje się Rüstkammer – zbrojownia, w której prezentowane są egzemplarze bezcennych historycznych pancerzy, broni palnej i broni białej, a także oranżeria, w której podziwiać można wiele gatunków egzotycznych roślin, sprowadzonych do Zwingeru przez króla Augusta II Mocnego. Wśród jej zbiorów znajdują się także insygnia Augusta II Mocnego.

W Zwingerze znajduje się także Galeria Obrazów Starych Mistrzów (Gemäldegalerie Alte Meister), w której mieszczą się bogate zbiory dzieł malarstwa europejskiego z okresu od XV do XVIII wieku m.in. obrazy takich malarzy jak Tycjan, Rembrandt, Peter Paul Rubens czy Albrecht Dürer."-Wikipedia.

Bardzo dużo czasu spędzamy przy Fontannie Nymphenbad. Nasz Przewodnik opowiada historię jej powstania i różne ciekawostki, a my słuchając Go niespiesznie wędrujemy dookoła fontanny, oglądamy ją  i robimy zdjęcia, a po nich idziemy z całą grupą dalej.

Po spacerze po tarasach Zwingera, obejrzeniu mnóstwa rzeźb dziecięcych i sfoceniu ich, idziemy za Przewodnikiem, zmierzając do kas. Wcześniej uzgodniliśmy że nie będziemy oglądać obrazów i porcelany, a wolimy trochę obejrzeć miasto. Mówimy Panu Przewodnikowi o naszych planach, pytamy gdzie i o której mamy być i po uzyskaniu potrzebnych wiadomości, opuszczamy Zwinger i ruszamy w miasto.

Będąc w Zwingerze, widzieliśmy strzelistą, czarną  kolumnę z mnóstwem rzeźb i otoczoną niewielkim płotkiem. Oczywiście najpierw idziemy ją obejrzeć i zrobić zdjęcia. Kiedy docieramy na miejsce, okazuje się że jest to Cholerabrunnen-czyli  Fontanna Cholery. Po obejrzeniu jej i sfoceniu, wędrujemy już w kierunku Nowego Rynku. 

Stajemy na  Nowym Rynku i na długo prawie zastygamy z aparatami w dłoniach. Spoglądamy na kościół Marii Panny i całe mnóstwo mydlanych baniek dodających niesamowitego uroku całemu miejscu. Plac Nowego Rynku tętni życiem i radością, jest cudownie :)
Po dłuższym zapatrzeniu, niespiesznie ruszamy w kierunku kościoła Marii Panny. Świątynię oglądamy z zewnątrz, bo zanim dołączymy do grupy, chcemy jeszcze zobaczyć coś czego nam nie pokaże Przewodnik.

Kiedy jesteśmy niedaleko dawnej królewskiej rezydencji, zatrzymujemy się bo naszym oczom ukazał się "mural", tak można żartobliwie określić to przepiękne, ogromne malowidło ścienne.

"Orszak książęcy (niem. Fürstenzug) – malowidło ścienne zdobiące zewnętrzną ścianę gmachu „Langer Gang” ograniczającego od północy dziedziniec (Stallhof) dawnego średniowiecznego kompleksu królewskiej rezydencji w Dreźnie.

Obecnie (2012) wzdłuż ściany z malowidłem przebiega ulica Augustusstraße, łącząca najważniejsze zabytki drezdeńskiego Starego Miasta.

Autorem malowidła jest artysta drezdeński, malarz historyczny i profesor tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych – Wilhelm Walther (1828–1913). W początkowym etapie prac nad dziełem wykonał projekt na kartonie, a w latach 1872–1876 przeniósł malowidło na ścianę dziedzińca, stosując niezbyt już wówczas trwałą technikę sgraffito. Z uwagi na sławę, jaką dzieło zyskało przez lata swej obecności, by nie narażać go na niszczenie spowodowane szkodliwymi związkami węgla w atmosferze, w latach 1906–1907 przeniesiono je na ok. 25 000 ceramicznych kafelków miśnieńskiej porcelany. W celu dokładnego odtworzenia malowidła, bazowano na oryginalnych kartonach, na których Walther przedstawił swój projekt. Dzieło przetrwało nalot bombowy w 1945, w wyniku którego pobliskie budynki zostały prawie całkowicie zniszczone.

Malowidło zdobi zewnętrzną ścianę gmachu „Langer Gang” ograniczającego od północy dziedziniec (Stallhof) dawnego średniowiecznego kompleksu królewskiej rezydencji w Dreźnie. Niegdyś na dziedzińcu tym odbywały się turnieje rycerskie i zabawy dworskie.

Malowidło stanowi największy na świecie ceramiczny obraz ścienny. Ma 101,90 metrów długości i 10,51 metrów wysokości. Kafelki o rozmiarach 20,5 × 20,5 centymetrów zajmują łącznie powierzchnię ponad 1000 m², a całość stanowi znaczące świadectwo sztuki malowania na kafelkach porcelanowych i zajmuje ważne miejsce w dziejach sztuki miasta. 

Malowidło „Orszak książęcy” zostało wykonane w celu upamiętnienia 800–letniej historii władców z dynastii Wettynów, władających Saksonią w latach 1123–1918.

W przedstawieniu znalazły się łącznie 94 osoby, z których 35 stanowią margrabiowie, hrabiowie, książęta i królowie Saksonii, w tym królowie Polski August II Mocny i August III Sas oraz książę warszawski Fryderyk August I, pozostałe 59 postaci to wizerunki podążających pieszo naukowców, artystów, rzemieślników, żołnierzy, dzieci i chłopów. Walther uwiecznił m.in. swoich nauczycieli Carla Gottlieba Peschela i Juliusa Hübnera, architekta Hermanna Nicolai, rzeźbiarzy Johannesa Schillinga i Ernsta Hähnla, malarza Adriana Ludwiga Richtera a na końcu orszaku umieścił swoją postać. Ponadto namalował również 45 koni i dwa charty. Oprócz doskonałego podobieństwa portretu ukazanych postaci, na uwagę zasługuje także niezwykle szczegółowe historycznie odwzorowanie szat, zbroi i broni z tamtych czasów.

W dolnej części umieszczono także 35 herbów, w tym herby Polski i Litwy.

Bombardowanie Drezna pod koniec II wojny światowej w lutym 1945 nieznacznie uszkodziło malowidło. Ogółem na powierzchni niespełna 25 tys. kafelków jedynie 223 z nich wymagały kompletnej rekonstrukcji. Prace rekonstrukcyjne przeprowadzono w oparciu o dokumentację z początku XX wieku. Latem i jesienią 1978 malowidło zostało całkowicie oczyszczone i odnowione. Było to spowodowane silnymi zabrudzeniami powierzchniowymi. W kolejnym roku, od marca do września 1979 zlikwidowano powstałe na około 450 kafelkach uszkodzenia mechaniczne, wypełniając je na nowo. Podczas prac 212 kafli wymieniono na nowe, a 442 uzupełniono."-Wikipedia.

Po obejrzeniu cudnego "Orszaku Książęcego", idziemy zobaczyć Dziedziniec Stajenny.

Wędrujemy niespiesznie dookoła Zamku Rezydencyjnego. Co chwilę przystajemy by zrobić zdjęcia i podziwiać kunszt wykonania wszelkich rzeźb i detali architektonicznych.

I tak rozglądając się dookoła i podziwiając wszystko, wchodzimy na Dziedziniec Stajenny.

"Książęca wielka stajnia skrywa się trochę w cieniu słynnych drezdeńskich zabytków wznoszących się wokół. Budowla jest jednym z niewielu zachowanych świadectw, potwierdzających chwałę epoki renesansu w Dreźnie. Ukończona w roku 1591 pod panowaniem księcia Krystiana I stajnia służyła jako arena turniejów, pogoni i gier rycerskich. O tych ostatnich przypominają nam dzisiaj dwie zaprojektowane przez Giovanniego Marię Nosseni kolumny z brązu, w których obręcze rycerze w pełnym galopie musieli trafić swymi lancami.

Pośród ciasno zabudowanej drezdeńskiej starówki Stallhof zaskakuje swoją przestrzenią, która otwiera się przed odwiedzającymi pomiędzy Johanneum, Długim Korytarzem (niem. Langer Gang), Budynkiem Jerzego (niem. Georgenbau) i kancelarią. Dojrzały styl renesansowy z wpływami z południa Niemiec reprezentuje bez wątpienia galeria arkadowa w stylu toskańskim w Długim Korytarzu. Łuki zdobią trofea i reliefy o tematyce militarnej. Na zewnętrznej stronie tego długiego, wąskiego budynku, w którym książęta przechowywali niegdyś swoją broń, znajduje się długi na 102 metry poczet książąt, tzw. Fürstenzug. Pierwotnie obraz wykonany był w technice sgraffito, tej samej, która zdobi fasady na dużym dziedzińcu zamkowym. Z powodu słabej trwałości tynk został w latach 1905-1907 zastąpiony 25.000 płytek z miśnieńskiej porcelany.

Po tym, jak Hans Irmisch utworzył w latach 1565 - 1567 w bezpośredniej bliskości zamku kancelarię, która miała zarządzać sprawami drezdeńskich książąt, powstała na tylnej ścianie tegoż budynku wolna przestrzeń - wymarzone miejsce na dworskie zawody konne. Między rokiem 1586 a 1591 Irmisch i Paul Buchner wkomponowali powstały tor wyścigowy w trzyskrzydłowy kompleks. Kręconymi schodami, znajdującymi się na każdym rogu dziedzińca można było wejść na drugie piętro. Na wprost kancelarii dziedziniec zamykał "Długi Korytarz". 22 arkady łukowe wzniesione zostały prawdopodobnie przez Giovanniego Marię Nosseni. W długiej sali na piętrze utworzono początkowo galerię przodków, do roku 1731 sala służyła jako galeria broni. Budynek stajenny do przetrzymywania powozów i koni na parterze i do kwaterowania dostojnych gości na piętrze powstał od strony wschodniej, na starych murach miejskich. 

Po większej przebudowie w XVIII wieku w budynku utworzono Johanneum i Muzeum Transportu. Z okresu renesansu zachowały się obydwie kolumny z brązu wykorzystywane do rycerskich zabaw z obręczami.

W wieku XVIII Stallhof poddany został pewnym przebudowom, które jednak podczas renowacji w roku 1935 zostały w większości cofnięte. W latach 1744 do 1746 Johann Christoph Knöffel kierował pracami nad końską myjnią i przebudową budynku stajennego na galerię malarską. Dziedziniec nadal pozostał jednak również miejscem dworskich zabaw takich jak turnieje, łapanie obręczy, gonitwy, podrzucanie lisa.

Po tym, jak w roku 1872 galeria malarska przeniesiona została do dzisiejszego Semperbau w Zwingerze, Johanneum przebudowane zostało pod kierunkiem Carla Mritza Haenela w Muzeum Historyczne, gdzie prezentowane były zbiory zbrojowni. Po zniszczeniach w roku 1945 cały kompleks odbudowany został zgodnie ze swoim wyglądem z czasów renesansu. Do Johanneum wprowadziło się Muzeum Transportu. W roku 1993 nastąpiło włączenie Dziedzińca Stajennego do nowo utworzonego Związku Zamków i Ogrodów Drezna."-tekst ze strony: https://www.schloesserland-sachsen.de/pl/zamki-palace-i-ogrody/dziedziniec-stajenny-w-dreznie/

Powoli przechadzamy się po Dziedzińcu Stajennym, oglądamy wszystko, robimy mnóstwo zdjęć i cieszymy się że możemy to razem podziwiać :)

Kiedy już nasycimy oczy i aparaty pięknem tego miejsca, wychodzimy z Masztalerni i kierujemy swe kroki ku Złotemu Jeźdźcowi.

"Złoty Jeździec (niem. Goldener Reiter) – pomnik konny Augusta II Mocnego na Rynku Nowomiejskim w Dreźnie odsłonięty 26 listopada 1736.

Rzeźba króla została zaprojektowana przez Jeana Josepha Vinache’a, a odlew z brązu wykonał Johann Michael Weinhold w Dreźnie. Dzieło przedstawia elektora Saksonii i króla Polski Augusta II Mocnego jako rzymskiego Cezara w zbroi łuskowej siedzącego na koniu lipicańskim. Cokół jest ozdobiony herbem Polski z okresu panowania Wettynów, monogramem króla oraz inskrypcjami w łacinie."-Wikipedia.

Szybko odnajdujemy nasz cel wędrówki. Nie można go nie zauważyć. Lśni złotym kolorem i błyszczy w słońcu. Przystajemy przy pomniku, fotografujemy się z nim, a po zdjęciach idziemy dalej oglądać miasto.

Spacerowym krokiem, rozglądając się dookoła, podziwiając piękno Drezna docieramy do Pałacu Japońskiego-tu kilka zdjęć i wędrujemy w kierunku mostu na Łabą. 

"We wnętrzu Pałacu Japońskiego znajdują się zbiory muzeum entograficznego "Museum für Völkerkunde". Zbiory te odzwierciedlają zainteresowanie saksońskich władców tym, co dalekie i egzotyczne. Budynek zbudowany w 1715 r. jako Pałac Holenderski, został później (1727–36) rozbudowany dla Augusta Mocnego jako barokowy, czteroskrzydłowy kompleks inspirowany modnym wówczas stylem chińskim. Zauważalne, pochodzące z architektury japońskiej, wygięte formy dachu nadały pałacowi jego nazwę.

August Mocny chciał podczas swojego panowania zamienić budynek w w Porcelanowy Pałac. Wizja ta pozostała jednak tylko jego fantazją. Pałac Japoński jest położony naprzeciwko starej części miasta (Altstadt) po drugiej stronie rzeki Łaby."-tekst ze strony: http://www.drezno.info/palac-japonski

Widać z niego w oddali budynek Yenidze. Wygląda jak meczet, ale od samego początku nim nie był.

"Yenidze – budynek położony w Dreźnie, w dzielnicy Friedrichstadt, zbudowany w latach 1907–1909 w stylu meczetu dla przedsiębiorcy tytoniowego Hugo Zietza. Pierwotnie mieściła się w nim fabryka tytoniu, a od 1997 jest wykorzystywany jako biurowiec.

Budynek Yenidze został zbudowany w latach 1907–1909 dla niemieckiego przedsiębiorcy tytoniowego Hugo Zietza. Otrzymał nazwę Tabak- und Cigarettenfabrik Yenidze. Na pomysł zbudowania fabryki na wzór meczetu Hugo Zietz wpadł podróżując po Bliskim Wschodzie. Chciał on, żeby budynek jego fabryki odróżniał się od barokowej architektury Drezna. Bezpośrednim przykładem architektonicznym stał się grobowiec-mauzoleum Khair Beka(ang.) w Kairze. 

Zlecenie zbudowania Yenidze otrzymał architekt Martin Hammitzsch. Nazwa budynku pochodzi od tureckiego regionu, w którym uprawiano tytoń. Hugo Zietz, dostawca wyrobów tytoniowych na dwór króla saskiego, produkował m.in. papierosy „Salem”. W owym czasie w jego fabryce było zatrudnionych 1500 pracowników, a warunki pracy, jak również system socjalny, uważane były za wzorowe. Aż do lat 30. XX w. Drezno stanowiło centrum przemysłu tytoniowego w Niemczech; jego 40 fabryk produkowało ponad 60 procent wszystkich wyrobów tytoniowych w tym kraju, a Yenidze było największym zakładem produkcyjnym. W 1925 Zietz sprzedał swoją fabrykę przedsiębiorstwu tytoniowemu Reemtsma. Podczas bombardowania Drezna w lutym 1945 jedna trzecia budynku (w tym kopuła) została zniszczona. Po wojnie budynek został prowizorycznie odrestaurowany, a w 1946 wywłaszczony. Od 1947 wznowiono w nim produkcję papierosów, a w 1953 ulokowano siedzibę krajowego urzędu tytoniowego NRD (VEB Tabakkontor der DDR).

W 1990, po zjednoczeniu Niemiec i prywatyzacji, budynek Yenidze wystawiono na sprzedaż. Biuro architektoniczne Hentrich-Petschnigg und Partner z Berlina przebudowało były „tytoniowy meczet” na centrum biznesowo–biurowe. Koszty renowacji wyniosły ok. 75 milionów DM (38 mln euro). W 1997 Yenidze został ponownie otwarty jako budynek biurowy z restauracją. W jego piwnicy urządzono tymczasowo dyskotekę, a w kopule regularnie organizowane są różne imprezy.

Yenidze został zbudowany w stylu mauretańsko-secesyjnym jako pierwsza w Niemczech wzmocniona żelbetowa konstrukcja szkieletowa. Ma kopułę wykonaną z kolorowego szkła, 600 indywidualnie zaprojektowanych okien oraz kominy i szyby wentylacyjne w kształcie minaretów. Do wystroju budowli użyto granitu, betonu, cegły i sztucznego piaskowca. flizowa dekoracja ścienna fasady zachodniej łączy elementy stylu secesyjnego z mauretańskim.

Wysoka na 20 m szklana kopuła, ma formę ostrołuku, odpowiadającą rzekomo wyglądowi grobowców kalifa w Kairze. Jej średnica wynosi 18 m, a waga – 62 t. Zwieńczona jest złotą koroną. Jest podświetlona w nocy przy pomocy lamp łukowych. Niezbędną do tego celu energię elektryczną wytwarzają dwie maszyny parowe. W 1966 kopuła otrzymała szkło w tonacji brązowo-zielonej, a w 1980, w wyniku kolejnej przebudowy – szkło kolorowe."-Wikipedia.

Na moście z widokiem na Yenidze mamy długą sesję zdjęciową, dopiero po niej schodzimy w dół nad brzeg rzeki.

Spacer brzegiem Łaby sprawia nam ogromną przyjemność i radość. Przyglądamy się znanym nam już budowlom, robimy zdjęcia i niespiesznie podchodzimy do schodów przy Pałacu Japońskim. Rozsiadamy się wygodnie na jednym ze stopni, tak jak wielu innych ludzi, wyjmujemy z plecaka kanapki, herbatę w termosie i sernik. Posilamy się i chłoniemy piękno które nas otacza całymi sobą. Wiosenne słońce pieści nas swymi promieniami po twarzach, a my cieszymy się swoim że dane nam jest tu być razem :)

Po posileniu się, bardzo powoli opuszczamy schody Pałacu Japońskiego i wędrujemy w kierunku mostu, po którym przechodzimy na drugi brzeg Łaby gdzie na krańcach Tarasów Brühla znajduje się Nowa Synagoga.

"W roku 1833 na jednym z końców tarasów Brühla została wzniesiona synagoga zaprojektowana przez architekta Gottfrieda Sempera. 105 lat później, podczas pogromu zapisanego na kartach historii pod nazwą Nocy kryształowej, synagoga została doszczętnie zniszczona. Dopiero w 1998 roku postanowiono wznieść na jej miejscu nową synagogę. Została ona zaprojektowana w kształcie bryły z piaskowca, lekko skręconej w kierunku modlitw – wschodu. Gotowy do odbioru budynek stanął w roku 2011. Przy bramie wejściowej znajduje się złota Gwiazda Dawida jako jedyny uratowany oryginalny element oryginalnej Synagogi Sempera."-tekst ze strony: http://www.drezno.info/synagoga

Synagogę oglądamy z zewnątrz, mało czasu nam zostało. Dlatego po kilku zdjęciach wędrujemy Tarasami Brühla na miejsce gdzie mamy spotkać się z resztą grupy.

"Tarasy Brühla (niem. Brühlsche Terrasse) – promenada spacerowo-widokowa, położona w Dreźnie, w Niemczech. Stanowi ona północną, przylegająca do Łaby część odbudowanego w latach 90. XX wieku placu Neumarkt i zabudowy staromiejskiej.

Tarasy Brühla są elementem trasy spacerowej wiodącej nad Łabą i znajdującej się w najbliższym sąsiedztwie drezdeńskich atrakcji turystycznych. Zostały one zbudowane na pozostałościach drezdeńskich umocnień. Są oddalone od rzeki i oddzielone od niej jej terasami oraz nadrzeczną drogą, stanowiąc integralną całość ze ścianą zabudowy staromiejskiej i będąc zwieńczeniem muru zaporowego, skierowanego ku rzece. Na tarasy wychodzą wejścia i fasady budynków drezdeńskiego Starego Miasta, w tym Sądu Najwyższego Saksonii, Akademii Sztuk Pięknych i Albertinum. Tarasy zaczynają się schodami wiodącymi obok sądu, ze Schlossplatz (Placu Zamkowego), obok rzeźb Johannesa Schillinga znanych jako "Cztery Pory Dnia" (powstały w latach 1868-1871). Następnie przebiegają zwieńczeniem muru, będąc punktem widokowym na północną część miasta (Neustadt) oraz rzekę. Ścieżka wiodąca tarasami jest częściowo ocieniona drzewami. Tarasy kończą się przy Carolabrücke, gdzie znajduje się zejście na nadrzeczny bulwar, a także ścieżka biegnąca w kierunku Nowej Synagogi w Dreźnie.

Tarasy zawdzięczają nazwę Henrykowi Brühlowi, który na miejscu ich obecnego przebiegu w latach 1739-1748 wybudował dla siebie pałac. Dziesięć lat później cały okalający pałac teren, wraz z częścią nadrzeczną, został podarowany Brühlowi przez elektora saskiego w ramach nagrody za wprowadzenie innowacji w podatku od przyrostu wartości majątku.

W 1814 roku tarasy zostały udostępnione mieszkańcom miasta jako własność publiczna; z czasem powstały tu liczne kawiarnie i restauracje.

Tarasy, podobnie jak miasto, zostały doszczętnie zniszczone podczas bombardowania Drezna w lutym 1945.

W latach 1965-1968 przeprowadzono na tych terenach wykopaliska i badania pozostałości umocnień. Tarasy odbudowano w następnych latach. W 1990 roku udostępniono znajdujące się pod tarasami podziemia z renesansowymi sklepieniami. Od 1993 roku tarasy są pod zarządem Staatliche Schlösser und Gärten Dresden (Państwowych Pałaców i Ogrodów Drezna). Obecnie trudno jest określić, ile procent pierwotnej, oryginalnej zabudowy zostało wykorzystane w rekonstrukcji, jakkolwiek wygląd tarasów odpowiada historycznemu."-Wikipedia.

I tak spacerowym krokiem docieramy do Zamku Rezydencjonalnego. Tu chwilkę czekamy na przyjście naszej grupy i Przewodnika. Kiedy jesteśmy w komplecie, słuchamy opowiadania o historii tego zabytku, oglądamy go z zewnątrz, robimy zdjęcia i wchodzimy do środka.

"Zamek w Dreźnie.

Rezydencja Wettynów w Dreźnie (niem. Residenzschloß) – zamek rezydencjonalny książąt Saksonii, przykład sztuki renesansowej i barokowej, znajdujący się w Starym Mieście w Dreźnie.

Obecny zamek ma 800-letnią tradycję. Już w wieku XII, kiedy przodującą rolę odgrywała siedziba w Miśni, istniał tutaj niewielki zamek, o czym świadczą fundamenty znajdujące się pod główną wieżą. W 1382 roku powiększono rezydencję, w 1471 wzniesiono obecne skrzydło zachodnie. Gdy Drezno stało się w 1485 roku stałą rezydencją władców, nastąpiła przebudowa średniowiecznego zamku w budowlę renesansową. W 1530 roku na wysokości bramy północnej został wzniesiony reprezentacyjny zamek mieszkalny, którego budowę zlecił książę Jerzy Brodaty. Dlatego też ta część kompleksu nazywana jest dzisiaj budowlą Jerzego zaś wejście do budowli znane jest jako brama Jerzego. W 1547 roku zamek został ponownie rozbudowany w stylu renesansowym. Hans i Bastian Kramer stworzyli nazwaną później tzw. budowlę Moryca oraz pozostałe skrzydła wokół dziedzińca.

W 1701 zamek częściowo spłonął. Do odbudowy August II Mocny zatrudnił znanych architektów i artystów, wśród nich twórcę Zwingeru – Matthäus Daniel Pöppelmann. Wraz z Raymondem Leplatem i Johannem Melchiorem Dinglingerem stworzyli oni galerię sztuki Grünes Gewölbe (niem. zielone sklepienie), której nazwa pochodziła od barwy, na którą pomalowano ściany pomieszczeń – malachitowej zieleni.

W nocy z 13 na 14 lutego 1945, w czasie alianckiego nalotu dywanowego na Drezno, zamek został zbombardowany i spłonął. Kilkufazowa odbudowa trwała do 2004, kiedy zamek udostępniono zwiedzającym."-Wikipedia.

Zanim wejdziemy na dziedziniec, w pomieszczeniu na parterze oglądamy makietę Zamku, zaglądamy do dawnej studni i dopiero po tym wychodzimy na Mały Dziedziniec Zamkowy z przepięknymi krużgankami i szklaną kopułą nad głowami. Niestety na kolejny dziedziniec nie możemy wejść, jest on rekonstruowany, przez co zamknięty dla zwiedzających. Mimo to jesteśmy zachwyceni tym co dane nam jest oglądać :)

Po opuszczeniu Rezydencji Wettynów, idziemy całą grupą na ulicę z malowidłem "Orszak Książęcy". Tu zatrzymujemy się na ciut dłużej bo nasz Pan Oprowadzający opowiada historię jego powstania i po kolei pokazuje nam kto jest na tym malowidle. My jesteśmy w szczęśliwej sytuacji, bo byliśmy tu wcześniej i mieliśmy okazję zrobić zdjęcia z mniejszą ilością ludzi niż teraz. Po obejrzeniu "Orszaku Książęcego", wędrujemy w kierunku Katedry Świętej Trójcy.

"Katedra św. Trójcy (niem. Kathedrale Ss. Trinitatis) – świątynia katolicka usytuowana nieopodal rezydencji Wettynów na Starym Mieście w centrum Drezna; znana również w literaturze jako Kościół Dworski (niem. Hofkirche).

Kościół Dworski jest jedną z największych nowożytnych budowli sakralnych wzniesionych na terenie Saksonii. Świątynia w stylu późnego baroku została wzniesiona na zlecenie Augusta III Sasa przez włoskiego architekta Gaetano Chiaveriego w latach 1739-1751. Pomocnikami Chiaveriego byli m.in. działający w Krakowie Francesco Placidi i Antonio Zucchi. Świadkiem budowy kościoła był Bernardo Bellotto, który w swoich widokach miasta ukazywał dopiero co powstający kościół. Kościół dedykowano Trójcy Przenajświętszej (Sanctissimae Trinitatis). Uroczysta msza święta z okazji konsekracji miała miejsce 29 czerwca 1751. Muzyczną oprawą tej mszy były dzieła Johanna Adolpha Hassego Messe in d-Moll oraz Te Deum in D-Dur. Konsekracji dokonał nuncjusz apostolski Polski i Toskanii, arcybiskup Albert von Archinto.

Podczas nalotu na Drezno 13 – 15 lutego 1945 kościół został zniszczony, w wyniku runięcia większości dachów do wnętrza.

Ocalała wieża i większa część dekoracji rzeźbiarskiej elewacji zewnętrznych. W czerwcu 1945 odprawiono pierwszą mszę świętą. Odbudowa trwała do 1965. W 1980 dawny kościół dworski został podniesiony do godności katedry diecezji drezdeńsko-miśnieńskiej. Jest on jednocześnie siedzibą parafii na Starym Mieście.

Kościół powstał na planie zbliżonym do owalu. Składa się z trzech naw, przy czym nawy boczne są dwukondygnacyjne; wyższą kondygnację tworzą empory. Podobną strukturę mają ambity, dzięki czemu można nawę główną obejść zarówno idąc emporami, jak i dolną kondygnacją, pełniącą rolę obejścia procesyjnego. Nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami nawa główna zamknięta jest półkoliście zarówno po stronie ołtarzowej, jak chórowej. Nawy boczne są zakończone kaplicami; Najświętszego Sakramentu i Św. Krzyża oraz Św. Jana Nepomucena i Św. Benona.

Chociaż kościół ten jest świątynią katolicką, jego wygląd, zwłaszcza wewnątrz, nacechowany jest wpływami tradycji saskiej architektury protestanckiej. Także z zewnątrz podziały na kondygnacje i liczba ciągów okien przypominają świątynię luterańską. Od zewnątrz architektura kościoła jest silnie zintegrowana z bogatymi rzeźbionymi dekoracjami, których część stanowi zespół 78 monumentalnych pełnoplastycznych figur świętych umieszczonych na balustradach wieńczących nawy i obejście. Na ażurowej wieży, której dwie górne kondygnacje złożone są z samych kolumn znajdują się m.in. 4 figury przedstawiające alegorie Wiary, Nadziei, Miłości, oraz Sprawiedliwości. Rzeźby są dziełem Włocha Lorenza Mattiellego.

Fasadę kościoła zdobi kartusz z polsko-litewsko-saskim herbem Rzeczypospolitej, zwieńczony polską koroną królewską.

Monumentalny ołtarz główny wykonany jest z białego marmuru, wzbogacony brązową ornamentyką nawiązującą do stylu regencji. Wielki obraz przedstawiający scenę Wniebowstąpienia Chrystusa wykonał w latach 1752-1761 Anton Rafael Mengs. Ambonę wykonał Balthasar Permoser. Zdobią ją m.in. rzeźby na zwieńczeniu baldachimu przedstawiające Trójcę Świętą. Część chórową zdobią organy wykonane przez Gottfrieda Silbermanna (47 rejestrów w 4 klawiaturach: 3 manuałach i pedale) z 1755. Autorstwo prospektu organowego przypisywane jest Josephowi Hacklowi.

W kryptach pod kościołem znajdują się sarkofagi członków dynastii Wettynów, królów Saksonii i Polski. Polscy monarchowie spoczywają w Starej Krypcie, a polscy królewicze i królewny w Starej oraz Wielkie Krypcie.

Stara Krypta:

-Fryderyk August Wettyn, królewicz polski (zm. 1721)

-Józef August Wettyn, królewicz polski (zm. 1728)

-urna z sercem Augusta II Mocnego, króla Polski (zm. 1733)

-Maria Małgorzata Wettyn, królewna polska (zm. 1734)

-Maria Józefa, ostatnia królowa Polski (zm. 1757)

-August III Sas, król Polski (zm. 1763)

-Fryderyk Krystian Wettyn, elektor Saksonii, królewicz polski (zm. 1763)

-Maria Antonina Wittelsbach, elektorowa Saksonii (zm. 1780)

-Fryderyk August I, elektor i król Saksonii, książę warszawski (zm. 1827)

-Amalia Wittelsbach, królowa Saksonii, księżna warszawska (zm. 1828)

Wielka Krypta:

-Karolina Burbon-Parmeńska, księżna Saksonii (zm. 1804)

-Franciszek Ksawery Wettyn, królewicz polski (zm. 1806)

-Maria Elżbieta Wettyn, królewna polska (zm. 1818)

-Maria Kunegunda Wettyn, królewna polska (zm. 1826)

-Maria Teresa Habsburg, królowa Saksonii (zm. 1827)

-Maria Karolina Habsburg, księżna Saksonii (zm. 1832)

-Antoni, król Saksonii (zm. 1836)

-Maksymilian, książę koronny Saksonii (zm. 1838)

-Maria Augusta Wettyn, córka Fryderyka Augusta I, Konstytucją 3 Maja przewidziana do objęcia tronu polskiego (zm. 1863)

Królewska Krypta i Nowa Krypta:

-Fryderyk August II, król Saksonii (zm. 1854)

-Jan, król Saksonii (zm. 1873)

-Maria Anna Wittelsbach, królowa Saksonii (zm. 1877)

-Amelia Augusta Wittelsbach, królowa Saksonii (zm. 1877)

-Maria Anna Portugalska, księżna Saksonii (zm. 1884)

-Albert I, król Saksonii (zm. 1902)

-Jerzy I, król Saksonii (zm. 1904)

-Karola von Holstein-Gottorp-Vasa, królowa Saksonii (zm. 1907)

-Fryderyk August III, ostatni król Saksonii (zm. 1932)."-Wikipedia.

"Katedra w Dreźnie to obok pałacu Zwinger jeden z najlepszych przykładów saskiego budownictwa okresu baroku.

Katedra Świętej Trójcy w Dreźnie - historia

-1697 - August II Mocny przechodzi na katolicyzm (był to jeden z warunków objęcia polskiego tronu). Czyn ten wywołuje niepokój w protestanckiej Saksonii, dlatego władca nie decyduje się na budowę katolickiej świątyni w Dreźnie. Msze odprawiane są w kaplicy zamkowej (umieszczonej w dawnej operze).

-1739-1755 - August III Sas zleca budowę katolickiej świątyni w Dreźnie. Kościół zostaje poświęcony przez nuncjusza apostolskiego w Polsce Alberta Archinto w roku 1751.

-1867-1868 - Remont wieży (źródła podają, że z zaniedbanej budowli spadały na ulicę fragmenty zdobień).

-13-15 lutego 1945 - Bombardowanie Drezna i zniszczenie zabytku. Bomby spadają na sufit, zawaleniu ulega część ścian i kaplice. Odbudowa potrwa do 1965 roku.

-1980 - Kościół zostaje podniesiony do godności katedry diecezji drezdeńsko-miśnieńskiej.

Wnętrze barokowej świątyni zaskakuje skromnością i prostotą. Jest to w dużej mierze efekt zniszczeń z okresu II wojny światowej oraz protestanckiego ducha XVIII-wiecznego Drezna. Na zwiedzanie wnętrza (bez krypt) oraz krótki spacer dookoła świątyni powinno nam wystarczyć około pół godziny. 

Zbudowana na planie owalnym świątynia reprezentuje późny barok. Za autora projektu uznaje się Gaetano Chiaveri. Co ciekawe Chiaveri opuścił Drezno w 1748 roku - być może zdegustowany poprawkami jakie budowniczowie wznosili do jego koncepcji. Historycy sztuki wskazują, że empora organowa czy loże rodziny królewskiej zupełnie nie pasowały do pierwotnego założenia (ich twórcą był Johann Christoph Knöffel).

Jednym z najciekawszych elementów zdobniczych kościoła są figury świętych umieszczone na szczycie katedry. Do naszych czasów przetrwało 78 posągów o rozmiarach przekraczający wzrost człowieka. Za wybór postaci, które miały zostać uwiecznione odpowiadał architekt Gaetano Chiaveri, królowa Polski Maria Józefa oraz jej spowiednik Ignaz Guarini. Nie wszystkie rzeźby zachowały się do naszych czasów, dlatego ich układ nie jest do końca zrozumiały. Mamy tu więc Ewangelistów i Apostołów, alegorie cnót, świętych z zakonu jezuitów, męczenników pierwszych wieków, Polaków (np. św. Kazimierz, św. Stanisław biskup i św. Stanisław Kostka) oraz wyniesionych na ołtarze władców (np. Ludwik IX Święty czy niezbyt lubiany w Polsce cesarz Henryk II).

Katedra składa się z trzech naw, z czego dwie nawy boczne wybudowane zostały do odprawiania uroczystych procesji. W protestanckim Dreźnie istniał zakaz publicznych obrzędów religijnych innych wyznań - obowiązywał on nawet samego władcę. Nie chcąc rozdrażnić poddanych król musiał iść na ustępstwa. 
Zwiedzając świątynię zwróćcie uwagę na:

-Barokową ambonę - jeden z nielicznych elementów wyposażenia, który został tu przeniesiony z królewskiej kaplicy w Zamku Rezydencyjnym. Autorem tej lekkiej i zwiewnej konstrukcji był Johann Joseph Hackl, całość polakierowano tak aby rzeźby przypominały alabaster.

-Ołtarz główny - wykonany z zielonego marmuru i zdobiony złoceniami dość mocno odcina się od białych ścian kościoła. W nastawie widzimy barokowy obraz Antona Raphaela Mengsa przedstawiający "Wniebowstąpienie Jezusa". Artysta zdecydował się umieścić w niebiosach postać Boga Ojca.

-Ołtarz męczenników - jeden z bocznych ołtarzy (z dziwną rzeźbą przypominającą trzy drzewa) poświęcony został lokalnym księżom zamordowanym przez nazistów. Aloys Scholze, Alojs Andricki i Bernhard Wensch zginęli w obozie w Dachau, a w roku 2011 zostali beatyfikowani. Urny z ich prochami zostały przeniesione do katedry.

-Kaplica Pamięci - bodaj najbardziej kontrowersyjny element wyposażenia kościoła to Pieta, wykonana z miśnieńskiej porcelany przez rzeźbiarza Friedricha Pressa. Rzeźba dość mocno odcina się od tradycyjnych realizacji tematu - zgeometryzowana postać zamiast ciała Jezusa trzyma na rękach gruzy. Kaplica poświęcona została bowiem ofiarom alianckich bombardowań.

-Organy Silbermanna - stworzony przez jednego z najświetniejszych organmistrzów niemieckich instrument, przetrwał do naszych czasów w praktycznie niezmienionej formie. Wszystko to za sprawą niezwykłego zbiegu okoliczności. W roku 1944 stwierdzono, że organy powinny przejść remont w związku z tym przewieziono je do klasztoru St. Marienstern. Podczas bombardowań Drezna zabytek nadal znajdował się w naprawie, w związku z czym ocalał!"-fragmenty tekstu ze strony: https://www.podrozepoeuropie.pl/katedra-sw-trojcy-drezno/

Spokojnie oglądamy wnętrze świątyni, robimy zdjęcia i słuchamy opowiadania Przewodnika.

Z Katedry idziemy w kierunku Kościoła Marii Panny. Kiedy docieramy na miejsce, całą grupą z Przewodnikiem wchodzimy do wnętrza świątyni. Słuchamy tego co mówi nasz Oprowadzający, ciekawie rozglądając się dookoła.

"Frauenkirche czyli kościół Marii Panny w Dreźnie.

Drezdeński Kościół Mariacki to przede wszystkim arcyciekawa historia i lekcja pojednania. Jego odbudowa, choć nadal budzi kontrowersje, była jednym z ostatnich aktów leczenia historycznych ran miasta. Dziś Frauenkirche pełni funkcje religijne, ale i kulturowe - w pięknym wnętrzu możemy wysłuchać koncertu muzyki poważnej.

Frauenkirche (Drezno) - historia

-XI wiek - budowa pierwszego romańskiego kościoła.

-XIII-XV wiek - dwie przebudowy w stylu gotyckim.

-1722 - rozbiórka świątyni.

-1726-1743 - wznoszenie nowej budowli według projektu Georga Bähra.

-1760 - ostrzelanie kościoła przez pruską artylerię. Kopuła wytrzymuje długą kanonadę.

-1849 - w czasie powstania drezdeńskiego walki toczą się również we Frauenkirche.

-13-14 lutego 1945 - bombardowanie Drezna, kościół staje w płomieniach. Dochodzi do zawalenia się kopuły i większej części murów.

-1993-2005 - odbudowa kościoła. Początkowo planowano zacząć ją zaraz po zakończeniu działań wojennych, jednak władze NRD ogłosiły ruiny pomnikiem wojny.

Zwiedzając Frauenkirche trzeba uświadomić sobie, że to co możemy dziś oglądać jest rekonstrukcją dawnego kościoła. Dla historyków sztuki i filozofów jest to tzw. "problem statku Tezeusza". Innymi słowy: czy jeśli w danym obiekcie wymienimy wszystkie elementy na nowe (ale identycznie zaprojektowane) to będzie to nadal ten sam obiekt? Najlepiej zobaczyć Frauenkirche na własne oczy i samemu spróbować odpowiedzieć na to trudne pytanie.

-Architektura - mamy do czynienia z kościołem zbudowanym na planie centralnym, reprezentującym styl barokowy. Budowlę wzniesiono z piaskowca saksońskiego. Architekci, którzy zajmowali się odbudową wkomponowali w nową bryłę pozostałości starego kościoła (są ciemniejsze od nowszych fragmentów).

-Ołtarz - chociaż większość przewodników zaznacza, że ołtarz na tle innych przedsięwzięć z tego okresu jest dość oszczędny w środkach wyrazu, trzeba podkreślić, że doskonale wpisuje się w idee baroku (teatralność, iluzjonizm, bogactwo form). Interesującym rozwiązaniem jest połączenie ołtarza z organami. W centralnej części ukazano scenę modlitwy Jezusa w Ogrójcu, na tle panoramy Jerozolimy. Wokół Chrystusa widzimy: Mojżesza, Aarona, św Pawła i św. Filipa. Pod organami umieszczono Boga Ojca przedstawionego jako oko opatrzności pośród chmur.

-Kopuła - jednym z najtrudniejszych zadań okazało się odtworzenie malowideł kopuły. Pierwsze próby zakończyły się fiaskiem i część fresków trzeba było skuć. Mimo zachowanej dokumentacji fotograficznej nie wiadomo było na ile stare zdjęcia zakłamują rzeczywistą kolorystykę. Osobnym problemem była sama konstrukcja, która już w oryginalnym kościele nosiła błędy konstrukcyjne. Należało więc je wyeliminować, a jednocześnie użyć dostatecznie dużo oryginalnych materiałów (szacuje się, że ok. 1/3 kamieni wykorzystanych do jej stworzenia pochodzi ze zniszczonej świątyni).

-Krzyż Pojednania - podczas odbudowy w ruinach Frauenkirche odnaleziono stary krzyż wieńczący niegdyś kopułę. Niestety był on zbyt zniszczony aby można było umieścić go w dawnym miejscu. Dlatego zdecydowano się na stworzenie nowego krzyża. Tego zadania podjął się Alan Smith - syn jednego z brytyjskich pilotów, którzy bombardowali Drezno. Krzyż umieszczono na szczycie świątyni w roku 2000, a akt ten uznano za podkreślenie przyjaźni niemieckiego-angielskiej i darowanie win z przeszłości.

-Pomnik Marcina Lutra - Przed kościołem znajduje się znany pomnik Marcina Lutra. Stworzył go słynny rzeźbiarz Adolf von Donndorf. Monument został uszkodzony w czasie bombardowania Drezna - posąg spadł na ziemię, ale szczęśliwie nie został zniszczony. Po niezbędnych naprawach wrócił na swoje miejsce. Co ciekawe, nie ma wcale pewności, że Luter kiedykolwiek przebywał w Dreźnie. Istnieją przypuszczenia, że mógł być w mieście w roku 1516 i 1517. Rzeźba nie jest jednak związana z konkretną wizytą teologa - miała uświetnić obchody Dnia Reformacji i podkreślić przywiązanie mieszkańców do protestantyzmu."-tekst ze strony: https://www.podrozepoeuropie.pl/frauenkirche-drezno

Po obejrzeniu kościoła Marii Panny i wysłuchaniu jego historii, opuszczamy świątynię i zatrzymujemy się na Nowym Rynku. Nasz Przewodnik opowiada nam o tym miejscu, a my spoglądamy na siebie i od razu uświadamiamy sobie że mieliśmy możliwość oglądać Nowy Rynek w błękicie i bańkach mydlanych :)

"Drezdeński Neumarkt – plac tworzący centrum starego miasta oraz ważna część drezdeńskiego śródmieścia. Podczas II wojny światowej został prawie całkowicie zniszczony wskutek alianckiego nalotu. Pod sowiecką okupacją, a później w czasach NRD, część placu zabudowano w stylu socrealistycznym, odtworzono i wyremontowano także kilka historycznych obiektów, jednak większość placu pozostała niezabudowana. Po upadku komunizmu i zjednoczeniu Niemiec podjęto decyzję o przywróceniu Neumarkt do stanu przedwojennego.

Ukończenie rekonstrukcji Frauenkirche w 2005 było ku temu pierwszym krokiem. Od tego czasu odbudowano też I, II, III, IV i V kwartał zabudowy. Obecnie trwają prace nad przednią częścią VIII kwartału. W niedalekiej przyszłości ma być też odbudowany VI i VII kwartał zabudowy."-Wikipedia.

Po spacerze dookoła Nowego Rynku, nasz Pan Przewodnik mówi że jeśli ktoś chce może wejść na wieżę kościoła Marii Panny, a te osoby które zostają mogą pójść na kawę, a o konkretnej godzinie spotykamy się wszyscy nieopodal Katedry Świętej Trójcy.
My oczywiście ruszamy ku kościołowi Marii Panny i w bocznym, małym wejściu płacimy za wstęp i windą jedziemy na wysokość około 26 m. Wysokość kościelnego wnętrza wynosi 26,42 m, natomiast platforma widokowa znajduje się na wysokości 67,06 metrów i żeby tam się dostać trzeba pokonać najpierw schody, później długi, pnący się ku górze stromy i kręty korytarz, metalowe schody, znów pnący się ku górze korytarz, a na sam koniec kamienne, kręte wąskie schody. Jednak gdy staje się na platformie widokowej, panorama miasta rekompensuje wszelkie niewygody i zmęczenie.

Kiedy już nasycimy oczy i aparaty cudną panoramą miasta, powoli ruszamy w drogę powrotną, która trwa o wiele dłużej niż wejście na platformę.

Gdy już jesteśmy na dole, opuszczamy kościół Marii Panny i wędrujemy ku miejscu zbiórki całej grupy wycieczkowej. Oczywiście jesteśmy na miejscu z dość dużym zapasem czasowym, więc wykorzystujemy go na kupno dzwoneczka dla mnie i przyjrzeniu się rzeźbom więczońcych dach świątyni.

Kiedy już jesteśmy w komplecie, ruszamy w kierunku naszego autokaru. Gdy do niego docieramy, wsiadamy, zajmujemy swoje miejsca i po sprawdzeniu obecności powoli opuszczamy piękne Drezno, ruszając ku granicy. Podróż mija nam bezproblemowo i dość szybko. 

Szczęśliwi i radośni wracamy do domu, kończąc w ten sposób naszą dzisiejszą wycieczkę. Kolejna już niebawem, więc do zobaczenia wkrótce :)

Pozdrawimy wszystkich serdecznie i cieplutko,życząc miłej lektury :)

Danusia i Radek :)